<$BlogRSDUrl$>

Wednesday, April 28, 2004

باسمه تعالی
این متن را یکی دیگر از دانشجوهای برق شریف، ورودی 82، برای اینجانب ارسال کرده اند و خواسته اند که نامشان ذکر نشود!

shoma azadid har jae ro ke khastid hazf ya ezafe konid.dar zemn az oon ja ke man aslan taype farsi am khoob nist va az engilisi neveshtan ham del e khoshi nadaram pinglish mi nevisam .
be har hal bahsi matrah karde boodid dar blogetan ke zaheran zehn e kheili ha ra mashghool karde .( va albate in besyar khoob ast). mi danid in adam ha ke matalebeshan ra zadid harf hayeshan hekayat e haman fil e molavi ast o inke har kass bana be zann e khod va daryaft e khod tosifash mi karde (in aslan be ma'ni tohin nist).
kollan hame ra ke mi khanam,mi binam, kassi monker nist ke ma motekhases mi khahim(va man niz monker nistam) amma hame mi danand motekhases mote'ahed .va bahs sar e in ast ke agha jan! be kodam dalil mi khahi motekhases shavi ?
kheili ha dalaiel e armani mi avarand ama zamani ke be khishtan e khish rojoo' konim naagozirim az inke bepazirim in dalayel armani har yek ta jaee dar ma omgh darand ke pa be ghalmro’e ' manafe'e shakhsi nagozashte and!
negah ke mi konam mi binam besyari az in adam ha_ ke aknoon har yek sar dar jaib e mal andoozi khod foro borde and_ zaman e raftan be in daneshgah ha dar ooj arezoo ye khedmat be mamlekat mi didam (va agar kami mazhabi boodand khedmat be eslam oo moslemin )

va che mi shavad ke adam ba'd az 4 sal in chenin zir o roo mi shavad?
Shayad dalilash in bashad ke ne mi shenakht in jame’e ra,ne mi shenakht in zamane ee ke adam ha gorg shode and .in zamane ke arman ha az amal fasele gerefte and .va ya nayandishide bood baraye inke in sho'ar ha ye khoshgel ra che goone amali konad .aslan chand dar sad bazdehi darad folan kar ra kardan .....va kholase hesab hayash ra ba khodash dorst hessabi saf nakarde bood .
(avaal in ra begooyam ke agar irad gereftam be mal andozi az an ro nist ke kar kardan ra taghbih konam )
va ba'd in adam ha ke hame negaran daneshgah raftan va ayande ye kari o ejtemaeeyeshan hastand nyaz darand be adam haye bahoosh va be dard bekhor e chiz fahm ke betavanand baray e rooheshan niz khoraak tahiye konand va in matlab e kami nist.
dar yeki az matn ha gofte shode bood ke adam moghe i ke tasmimi mi girad bayad aangoone bashad ke 20 sal e ba'd ham begooyand in tasmim dorost boode va man mi khaham begooyam ke behtar ast joori tasmim begirad ke kheili ba'd az 20 sal e ba'd; aan zaman ke barchide mi shavad basaat e in aghle ma’aash andish bazham hamegan begooyand tasmimash dorost boode ast.
ari ma ta deletan bekhahad pire zan e namaze shab khoon e gerye kon e alaki bara ye emaam hosein va… darim. amma chand dar sad e mohandes ha va pezeshk haye in mamlekat zamani ke balaye sar e poroje and fekr mi konand ke agha jan !(ba pozesh ya khanoom jan!
)in sadd e (masalan sade lar)ke to yek ghesmat az kar hayash ra mi koni agar kam begozari dar karat che joori az aab dar mi ayad. va ya inke mi andishand ke agha jan man joda az mardom (ke be latayef ol heiali mi tavan sareshan ra shire malid )dar moghabel e khoda mas’oolam .
ya hatta mi ayam nazdik tar .agar mane daneshjoo zamani ke vaght mi gozaranam va az class hayam mi zanam va be allaafi mi gozaranam; agar byandisham ke saraane ye har kodam az ma che ghadr ast va in pool darad az jib e ke mi ravad! va in omr az dast e ke! va...va az hame balatar man aan donya koja tavanaaiye ye javab dadan daram.omran agar in vaze nomarat va ba'd ha naghs haye kari am bashad.
ama aksar e in chiz ha darooni shodan mi khahad. inke in arzesh ha az jaee balatar darooni shavad dar adam ha. na be khater khalgh ke fard garaee ye adam ha ma'moolan bish az in ast ke in goone darooni shodan e arzesh ha betavanad paydar bashand.
ama inke kar e bozorg chist?
kar e bozorg mooshak hava kardan nist adam sakhtan ast. ke in adam ha har kodam mi tavanad mooshaki besazand ya selahi ya darman e bimari ee va...
va albate in ghabil a’maal kheili ham nyaz be estedad e khas nadarad. va ba andak talashi bar mi ayad az hamegan.
vali tarbiat e mota’ahhedin, tarbiat e adam haye saadegh, tarbiat e bache hay ma’soom dar in dore o zamane ye dehkade ye _masalan jahani takhasosi _mi khahad ke be dast avardanash faraaye in talaash ha ra mi talabad. (in be in ma'ni nist ke hame beravand soragh e tarbiat kardan ha, har kassi ra bahre ..).
va ama ba'd yeki az matlab ha raje be gij shodan e bache ha bood .
begozarid e’terafi bekonam agar dobare zaman bar gardad be pish daneshgahi be yaghin besyar bishtar talaash khaham kard chera ke aknoon daram mi binam in ja che khabar ast. va che ghadr jaye amsal e man (bebakhshid ke khodam ra tahvil mi giram vali in ra kamelan ba tib e khater mi gooyam) dar in ja khali ast va ba'd ha ehtemalan dar san'at va ...
va inke hala dar har ja ke hastid negahi be khodetan byandazid bebinid che mi konid (khasse agar danesh ammozid ) chon agar to ee ke alan 17_18 sal dari khodat ra jam' nakoni va yad nagiri che goone ba khodat (ghabl az hame ) saadegh bashi, pass farda seyle havaades be anja mi keshanadat ke hatta naporsi az khodat ke az koja aamade ee va be kodamin dyar rah separi?.
va be rasti agar dobare bishtar dars mi khanam faghat be dalil e jaye khali adam ha nist balke be khatere ahdafi ast ke aknoon bish az aan zaman hess mi konam lozoom va vojoobeshan ra
ba tashakor
YA HAGH



باسمه تعالی
این هم نامه یکی از دانش آموزان عزیز من !

من دانشجوی سال اول برق شریف هستم.روزایی که تازه نتایج کنکور اعلام شده بود تو مسجد شما رو دیدم.از چهرتون،رفتارتون،حرف زدنتون و ... کاملاً مشخص بود که کلی حرف برام دارید.اونجا اولین بار بود که همین حرف ها را برایم زدید.به من هشدار دادید که مواظب باشم تو انتخاب اشتباه نکنم.گفتید که تو رشته های فنی نمیشه اون تاثیر مثبت لازم رو بر جامعه گذاشت.و حرف هایی مشابه همین هایی که در وبلاگ نوشتین.شما ودوستانتون معتقدید صداقت داره از بین میره (یا حتی از بین رفته)،مردم دنبال پول افتادن،دروغ گفتن قوت غالب مردم شده و... خوب من هم همینطور .امّا شما میگین مملکت به اندازه ی کافی دکتر و مهندس داره.حرف اینه که چند تا از این همه دکتر و مهندس تعهد لازم برای خدمت به کشور رو دارن؟چند تاشون دلشون میخواد که یک IC درست و حسابی داخل کشور بسازن و به اسم ایران نه ببخشید جمهوری اسلامیایران به دنیا عرضه کنند؟برای چند تا مهندس مکانیک از بین این همه نیروی انسانی کارآمد که مملکت اسلامی ما دارد! دوست دارند که در کارخانه ی ایران خودرو به جای پژو 206 خودروی ملی تولید شود...
فکر نمی کنم به این سادگی بتوان گفت که ما از نظر نیروی فنی(متعهد) اشباع هستیم پس بچه هایی که مذهبی هستند و در عین حال استعداد تحصیل در رشته های فنی را دارند مهندسی را ول کنند به امان خدا تا طمعه ی بی قیدان مصرف کننده شود.
دراین زمانه آن هایی که به لباس تبلیغ در می آیند شاید کمتر از هر زمان دیگری در تبلیغ موفق هستند.به نظر من هنر این نیست که برای یک عده بچه مذهبی ،که آخر خلافشان خواندن دزدکی کتاب های هدایت و چوبک و بزرگ علوی است،واز هر کجای محله ولشان کنی آخر سر از مسجد محل در می آورند،صحبت کنی و آن ها را ارشاد کنی .بلکه هنر این است که این خیل عظیم جوانان بی قید به همه چیز را ، که از دهانشان فقط یاوه بیرون می آید،به تنها چیزی که می خندند جوک های چرت و غیبت این و آن و ... است و خلاصه در مقابل هیچ منکری نیاز به اجتناب احساس نمی کنند، با دین وا قعی آشنا کنی.دین واقعی
نه آن دینی که فقط کلمات نماز و روزه اش شبیه به دین علی و ابوذر و سلمان و مقداد است.آخر نود درصد همین جوان ها هم نماز می خوانند هم سی روز ماه رمضان روزه می گیرند!
و این میسر نمی شود مگر این که به زبان خودشان با ایشان صحبت کنی.نه اینکه تو هم از آن ها بشوی و هر چرتی بر زبانت جاری شود و هر کاری بکنی. نه نه .بلکه در واقع با دوستی با آن ها و بعد واقعاً مسلمان بودن خودت نمونه ی کوچکی از تعلیمات واقعی مکتب برتر و زیباییهای آن را نشان بدهی.
توجه دارید که در این زمانه جماعت عظیمی از جوانان با روحانیت بیگانه اند و اکثراً روحانیون را به دید انسان های خشک فکر لا یتغیری می بینند که در 1400 سال قبل زندگی می کنند و لذا اکثر روحانیون راهی به دل این جوانان ندارند.(نگاه به خود و اطرافیانتان نکنید).
اگر پر حرفی کردم مرا ببخشید.سخنان پند آموز شما و دوستانتان را به گوش جان می شنوم.
(اگر مایل بودید قسمت هایی از این نامه را در وبلاگ بگذارید. چون در واقع نامه را سر گشاده نوشتم)
و مَن يتَوكل علي الله فهو حسبه

شاگرد کوچک شما
هادی فریبرزی

Monday, April 26, 2004

باسمه تعالی

این متن را هم یکی از دوستان عزیزم، که صاحب وبلاگ عرفه هستند، فرستاده اند.

مومن باشيم يا کار آمد؟

سلام. چند روز پيش آقا حميد موضوعي رو تو وبلاگشون مطرح کردن. اما از اون جايي که فکر نمي کردم موضوع اينقدر گل کنه ومانا باشه، به اولين نوشته يک جواب اجمالي دادم. اما مطالبي که بعدا آقا حميد به نقل از دوستان و يا شاگردانشون رو وبلاگ گذاشتند باعث شد که بنده اين مطلب رو بنويسم و چند تا نکته رو عرض کنم. مطلب اول، که نوشته خودِ حميد جان بود نشون ميداد که حميدآقا در ادامه مسير دچار ترديد شده (شايدم هم من اشتباه متوجه شدم) و فکر مي کنه اگر چند سال پيش مسير ديگري رو براي فعاليت انتخاب مي کرد الان راضي تر بود. (اگر برداشت من غلطه مختاريد اين بخش رو حذف کنيد) مطلب بعدي دست پخت دوست حميد جان بود که علاوه بر صحه گذاشتن بر درد و دل حميد آقا جفت پا تاکيد مي کردن که بابا جون به پير به پيامبر اين مملکت دکتر و مهندس که نمي خواد هيچ، زياد هم داره(!). اين مملکت ادم با وجدان، با انصاف و باانگيزه مي خواد و دست آخر هم يکي از شاگردان حميد آقا با مطلبي که نوشته بود رسما هاج و واج موندن خودش رو تو اين بحث اعلام کرده بود که بابا جون اينا که آخره درس و کلاس بودن و آرمان و انگيزه ما براي تحصيل الان بعد از يه عمر دارن اينطوري مي گن! پس ما براي چي داريم خود کشي مي کنيم(؟!) و مظلومانه درخواست کمک کرده بود. اما جواب بنده اينه که:

حميد آقا، نگراني شما راجع به عدم پايبندي مردمان جهان عموما و هموطنانمون خاصا به سجاياي اخلاقي بسيار به جا و قابل ستايشه. اما شما و دوستانتون اونقدر بر سر موضوع اخلاق پا فشاري مي کنيد که اساسا زير اب تخصص رو ميزنيد. فرض کنيم خداي نکرده يکي از خوننده هاي وبلاگ شما غول چراغ جادو بود و انچه را که شما و دوستانتون ارمان فرض ميکرديد رو به واقعيت بدل مي کرد. حتما مي تونيم درک کنيم چي ميشد؟ يک ابران اباد و اسلامي داشتيم، جماعت سر اذا ن نمازشونو مي خوندن، هيچ بچه اي از جيب باباش پول نمي زد، هيچ دانش آموزي رو صندلي معلمش سوزن ته گرد نمي ذاشت و هيچ پسري روزوالنتاين به دوستش هديه نمي داد و... يه جامعه، پر از بچه مثبت.. حالا تو اين مملکت که همه وقتشون رو گذاشته بودن براي -آدم- شدن که گرچه زمان بر نيست اما شما اين طور فرض کرده ايد! اگه يک وقت مرض طاعون مي افتاد به جون اين جماعت، چند تا دکتر داشتيم که بتونه اين بنده هاي مومن خدا رو معالجه کنه؟ يا تو اين مملکت چند تا مهندس داشتيم که نقشه خونه طرح بزنه براي اين مومنين؟

حرف بنده اينه: مهندس ها،معلم ها،دانش جو ها، دانش آموزها و ...مي تونن علاوه بر آراسته شدن به سجاياي اخلاقي و درکنار کسب اخلاق تخصص علمي هم پيدا کنند (که شخص شما مصداق اين جمله ايد). بحث بر سر اينه که اولا تخصص هم جزو سجاياي اخلاقي و نه جداي از اخلاق و دين. بعد اينکه:

شما ببيند کميل رو، کميل کسي ست که همراز تنهايي هاي امير المونين عليه السلام هستش و حضرت نيمه شب مي ره دم خونه کميل برش مي داره، مي رن باهم قدم مي زنن. اما همين کميل وقتي از حضرت درخواست مي کنه براي خدمت به اسلام، حکومت گوشه اي بلاد اسلام به عهده اش گذاشته بشه امام با قاطعيت بهش مي گه: (نه). چرا؟ چون کميل مومن هست اما کار آمد نيست!!!

در روزگار کميل، مالک اشتر هم در کنار امبر المومنين نفس مي کشه، اما آقا حکومت مصر رو به ايشون مي سپاره و در باره مالک مي گه: هيچ کس براي من مالک نمي شه!!!

مي خواين يک مثال از عصر خودمون بزنم: يکي دو سال پيش مقام معظم رهبري به يک شخصي يک مسوليت تخصصي ميدن، يک نفر به آقا عرض مي کنه: اين ادمي که شما به عنوان مسئول فلان کارا نتخاب کردين خيلي تعهد نداره ها. آقاا بهشون مي فرماين: شما يک نفر رو معرفي کنين که تعهد داشته باشه و متخصص هم باشه!

و يا حتما سخنراني قبل از انتخابات حضرت آقا رو شنيدين که تاکيد فراوان داشتن که مردم اشخاصي رو انتخاب کنند که مومن باشند و کار امد. نه فقط مومن بلکه کارآمد هم باشن.

دوستتون فرموده بودن: مملکت ما مهندس و دکتر کم نداره! اين رو من هم مي دونم که ما متخصص کم نداريم. اما، تعداد پيرزنهاي نماز شب خونِ مملکت ما بيشتر از جماعت متخصصه.يعني اونچه که دين از عدمش رنج مي بره تنها فقط تعهد نيست. بلکه تعهدِ همراه بع تخصصه.

دين بدون تعهد مثل درخيت مي مونه که با آب مقطر آبياري مي شه. فکر مي کنيد مانايي اين درخت چقدر خواهد بود؟؟/

ببخشيد که طولاني شد.

اما چند تا نکته براي شاگردان آقا حميد و دوستان ديگه که شايد در موضع انتخاب هستند.



1- فرصتها رو خوب بشناسيد و ازشون استفاده کنيد. بعضي از کارها رو فقط در بازه ي خاصي از زمان ميشه انجامش داد.(فرصت ها چون ابر مي گذرند . امام علي عليه السلام).

2- انسانهاي عاقل آرام،آرام فکر مي کنند و تصميم مي گيرند و بعد سريع عمل مي کنند.(امام علي عليه السلام).

3- هيچ وقت سعي نکيند تصميمات مهم رو به تنهايي اتخاذ کنيد. حتما با کساني که صاحب تجربه اند مشورت کنيد . اين کار - مشورت- دليل ضعف شما نيست، بلکه قدرت انديشه و آينده نگري و توانايي شما رو در انتخاب تصميم برتر ثابت مي کنه.(مبادا كه به رأى خود عمل كنى، تا مىتوانى راه احتياط را از دست مده .امام صادق عليه السلام).

4- هيچ کس به اندازه شما از استعدادهاي شما با خبر نيست، پس در انتخاب تصميم برتر، نه اعتماد به نفستون رو از دست بديد و نه خيال بافي کنيد.

5- شما حتما مي تونيد بعد از مشورت با ديگران، مرور سير تاريخي چند دهه گذشته و با درک درست وضع موجود درصدي از اتفاقات آينده رو پيش بيني کنيد. و براي چند سال آينده تون برنامه ريزي کنيد. هنرمند کسيه که وضع امروز رو درک کنه و براي 20 سال آينده بهترين تصميم رو بگيره، انقدر که 20 سال ديگه هم بشه گفت تصميم شما بهترين تصميم بوده.

6 - بعد از اتخاذ تصميم تمام شکهايي که درباره اون کار تو ذهن بوجود مي ياد بر طرف کنيد تا هنگام مواجه با مشکلات احتمالي در مسير، انگيزه خودتون رو از دست نديد.

7- شک مرحله ي خوبي است براي گذشتن و نه مکث کردن.(امام علي عليه السلام).

8- تمام علومي که به خدمت اسلام در بيان جزو علوم ديني هستن و صاحب اون علم، عالمه دينيه.(مضموني از منطق شهيد مطهري)



آرزومند موفقيتتان – حسين




Tuesday, April 20, 2004

باسمه تعالی
این متن هم، نظر یکی دیگر از دوستان عزیزم می باشد که علاوه بر موفقیت در دروس دانشگاهی، حافظ کل قرآن کریم نیز می باشند. ایشان دانشجوی سال پنجم دکتری مخابرات می باشند و ظاهراً راحت تر بوده اند که نظرشان را به زبان انگلیسی بنویسند.

Dear Hamid, Salaam.

Your comment box does not accept long comments so, I have to e-mail it. I was thinking about my way as you. I thought that if God lets us for natural life, we have spent about half of our life. Of course no one knows about tomorrow (Loghman-last verse). And probably the most important motivation for me to study, has been my interest in mathematics and engineering problems not its economic justification. It is very foolish to study for earning money. However I think we can be useful in our situation and be on the right way provided purifying our intentions. I do not think we have been wrong for entering the university. If every one thinks that the only way to God and prosperity is studying Islamic science and preaching people, we cannot resist our enemies' attack. You see nowadays superpowers, especially the US do everything they want, simply because of their superiority in power and technology. I agree the main problem is our deviation for pure Islam, but we cannot ignore our technological and military handicaps. You see that they do not let us achieve nuclear technology. I think if we see studying and believe it as preparing for holy war (Jihad) against these satans we are on the right way. I think our main problem is that most of us study for fame, certificate and money (of course fools study for money!).



باسمه تعالی
این هم دو متن از یکی از دوستان عزیزم که به حق یکی از منظم ترین و بی ادعا ترین دانشجوهای هم دوره ای ما بودند. رتبه کل ایشان برای ورود به دانشگاه، 15 بوده است و ایشان در حال حاضر دانشجوی سال چهارم دکتری مهندسی پزشکی هستند.


حميد جان سلام
موضوع خيلي خوب و خيلي مهمي را در وبلاگت تذکر دادي. چيزي که فکر کنم خيلي از امثال من و تو را درگير خودش کرده. البته با توجه به روحيه خودم هنوز برام سخته که مثل تو علناً مسيري رو که اومدم مورد انتقاد قرار بدم و بگم که کلاً با حرفات موافقم.
يادمه اون وقتي که تو و سجاد ميخواستيد ترم آخر ليسانس رو مرخصي بگيريد و من قبول نمي کردم، به سجاد گفتم آخه اگر اين کار کار خوبي بود که بقيه هم مي کردن! اونم برگشت گفت: مشکل تو اينه که مثل ما سمپادي نيستي ، وگرنه راحت تر بر خلاف جمع عمل مي کردي. به هر حال، هم حرفاي تو و هم نوشته سجاد عزيز باعث شد که بيشتر به اين مساله فکر کنم. نظرات بقيه هم برام جالب بود و مطمئنا با علاقه دنبالش مي کنم.
گاهي فکر ميکنم، باز اگر رفته بودم پزشکي هر چند وقت يک بار لااقل يکي از نزديکان رو معالجه ميکرم و نتيجه کارم رو ملموس تر ميديدم. ولي حالا ... نميدونم. حالا که به هر حال ديگه توي اين مسير اومدم و برگشتن برام خيلي ساده نيست، بعضي وقتا فکر مي کنم که يک راه براي امثال خودم، که به احتمال زياد بايد يه جايي هيات علمي بشم، اينه که سعي کنم رفتاري مثل دکتر ... يا دکتر ... رو پيش بگيرم. يعني در کنار کار علمي و درسي سعي کنم که يه جورايي ارتباط بيشتري با دانشجوها داشته باشم و هر کاري از دستم بر مياد براشون انجام بدم (خصوصا دانشجوهاي سالهاي اول ليسانس) البته اين را هم بايد در نظر داشت که اين دو نفر هر دوشون پتانسيل خيلي بيشتري براي اين نوع کارها نسبت به من داشتند. خلاصه اينکه، خوشحال ميشم بيشتر در اين باره بنويسي و بحث را بين بچه ها باز کني.
موفق و سربلند و سلامت باشي.

التماس دعا
در پناه حق


این هم پاسخ ایشان به نامه اینجانب برای درج نامه فوق در وبلاگ می باشد.

سلام، حميد آقا
راستش در مورد قبول درخواستت قدري مردد هستم. نه اينکه اون حرفا را همينطوري و از روي هوا زده باشم، ولي در نظر داشته باش که اونها را براي تو ميگفتم که مطمئن بودم قرار نيست به خاطر حرف من تصميم مهمي بگيري. ولي براي يک دانشجوي سال اولي گفتن اين حرف ها خيلي مسئوليت داره (البته شايد شما هم بگي که نگفتن اين حرفا به اونا مسئوليتش بيشتره!) منظورم اينه که من هنوز ميترسم يه وقت اين نظر را از روي احساسات يا تنبلي يا ... داده باشم و خيلي درست نباشه. به هر حال من مثل تو و سجاد خيلي توي صنعت تجربه کاري ندارم و اگرچه مشکلات موجود در جامعه را که شما گفته بوديد من هم ديدم، ولي مشکل من يه خرده اش هم فکر مي کنم که به نظرم در مورد ماهيت رشته هاي مهندسي برميگرده که به نظر من نميتونند دردهاي واقعي مردم را درمان کنه. به هر حال اگرچه من گاهي در صحبت هاي نزديکي که با بچه هاي سال پاييني دارم تلويحا به اين موضوع اشاره ميکنم ولي اونجا هم مساله را سعي ميکنم اونقدر رقيق و در حد يک گلايه مطرح کنم که يه وقت خداي نکرده باعث دلسردي اونا نشه. ولي وقتي قراره يه نوشته جايي گذاشته بشه، ديگه مثل تيري هست که از کمون پرتاب شده و ديگه نميتوني دنبالش کني که ببيني چقدر روي هدف اثر ميگذاره و احيانا اثرش را کمتر يا بيشتر کني.(شما که در پرتاب بالستيک و هدايت شونده و هدايت نشونده و اينا استادي!!!) به هر حال اگر باز هم اصرار داري که نظرات مختلف ذکر بشه، من حرفي ندارم، ولي راحت تر هستم بدون اسم باشه، رتبه و اينا را هم اگر لازم ميدوني، رتبه من 15 کل بود. ولي در نظر داشته باش که اگر قراره فقط همين بچه هاي دور و بر خودت نظر بدن، شايد خيلي بحث بي طرفانه اي نباشه. به نظر من بهتره نظر يک سري را که احتمالاً مخالف حرفت هستند را هم بگيري. خصوصاً از بچه هايي که خارج رفتند، اگر بتوني نظرات اونا را هم بگيري خيلي خوبه.
خب انشاالله باز هم در اين مورد صحبت ميکنيم.
ايام وفات حضرت رسول(ص) و شهادت امام رضا (ع) را هم تسليت ميگم.

التماس دعا
خدانگهدار

Monday, April 19, 2004

باسمه تعالی
این متن را یکی از دانش آموزهای مستعد این مملکت نوشته. باقیش با شما!
سلام برادر حمید:
امروز وقتی داشتم comment وبلاگتو نو می خواندم فهمیدم که خیلی بزرگتر از ما دانش آموز ها هستند که این وبلاگ رو می خوانند و تجربه هایی بیشتر از خیلی بزرگترها دارند و حرف همشون اینه که سال ها (دوران نوجوانی)یه جوری فکر می کردند و حالا ازوقتی که رفتن توی جامعه فکر می کنند که این مملکت پره از اسراف و دوروغ و ... (همه ی سجایای اخلاقی بد)و هیشکی از ما دبیرستانی ها روراستر و بی قلو غش تر نیست. البته حتما یه تجربه هایی کردند و 7 , 8 تا پیرن بیش تر از ما ها پاره کردند. خب حالا چه ایراد داره شماها که یجوردیگه فکر می کنید به ماها که شاید قرار باشه چند سال دیگه مثل شماها فکر کنیم تجربه هاتون رو بگید تا به قول آقای خطیبی هر کاری که می کنیم مطمئن باشیم که درسته وبعدا افسوس عمرو استعداد رفته رو نخوریم امیدوارم که همه شما بزرگترها که یجور دیگه فکر میکنید یه جایی غیر از comment مثلا تو این یا یه وبلاگ دیگه تجربه های ارزش مندتونو بگید تا نسل ما (یعنی همین ما چند تا) اگر قراره به این چزا برسیم یه خورده زود تر از شما ها.این همه چرندیات گفتم فقط برای اینکه یه خورده از تجربه های شما استفاده کنیم و یه خورده بیشتر روی این افکاره بچه گانه یی که ما ها الآن بین هم داریم که مثلا فوق که گرفتیم بیا بریم فولان کارخونرو بزنیم و ... فکر کنیم و با استفاده از این تجربه ها تکلیف آینده ی خودمونو بدونیم .
امیدوارم که اینو یه جوری بدست اون با تجربه تر ها حالا یا با ایمیل یا با این وبلاگ برسونید.
من اینو به عنوان نماینده ی شاگردای روزبه که این وبلاگو میخوانند فرستادم.
خدا یارتون.

Sunday, April 18, 2004

باسمه تعالی

لَقَد انقَطَعَ بِمَوتِکَ ما لَم یَنقَطِع بِمَوتِ أحَدٍ

(ای رسول خدا) همانا با مرگت رحمتی(وحی) قطع شد که با مرگ هیچ کس قطع نمی شود.


با عرض تسلیت به مناسبت ایام سوگواری، به عرض می رساند که با توجه به Email های فراوانی که به اینجانب رسید و خصوصاً درخواست برای مشاهده نظرات دوستان دیگر، بدینوسیله از دوستان دیگری که دارای تحصیلات عالیه هستند و این راهها را پیموده اند، تقاضا می کنم که نظرات خود را با خط فارسی برای اینجانب جهت درج در وبلاگ، ارسال نمایند.
در ضمن خود نیز مشغول تهیه و تایپ متنی طولانی هستم که ان شاء الله به زودی آنرا خواهید دید.
توجه: نیمی از ماجرا در بخش comment در جریان است. حتماً مطالعه بفرمایید.

از دعا فراموشمان نفرمایید.


Friday, April 16, 2004

این متن را عزیز ترین برادرم، سجاد ازگلی که از طریق المپیاد فیزیک وارد دانشگاه شد و در حال حاضر دانشجوی سال آخر دکترای برق است، برایم فرستاده تا برای شما در وبلاگ بگذارم. خودتان قضاوت کنید.

حميد جان سلام.
ديدم كه در وبلاگت مطلبي دربارة "درس خواندن" زده بودي و ديدم كه بعضيها (كه به نظر مي‌‌رسد از شاگردانت بوده‌اند) خيلي تعجب كرده‌اند وقتي ديده‌اند گفته‌اي كه غير از درس خواندن (با اين شدت) راههاي بهتري هم براي آدمهاي با استعداد هست. خواستم كه من هم به عنوان يك آدم حسابي! به همة بچه ها بگم كه:
بعد از 12 سال دانشگاه رفتن (به اندازة يك ديپلم گرفتن!) و بعد از 11 سال كار كردن در جاهاي مختلف صنايع من به شما اطمينان ميدم كه مملكت اسلامي ما الان نيازي به دكتر و مهندس (حداقل در زمينة فني) ندارد و ما هر كاري بخواهيم بكنيم (در نود درصد موارد) نيروي انساني و فناوري مورد نياز را در اختيار داريم. اما اينكه مي‌بينيد همه چيز تو اين مملكت بيشتر شوخيه و اينقدر عقب ماندگي وجود داره علتش همونه كه به آدمها الفباي انسان زيستن رو آموزش نداده‌اند. چيزهايي مثل دروغ نگفتن، تنبلي نكردن، جوانمردي، خيانت نكردن و غيره كه قبل از نماز خواندن و روزه گرفتن واجب هستند. به نظر من اين فرمايش سيدالشهدا عليه السلام از اون حرفهاي آخر حرف است كه فرمودند ‹ اگر دين نداريد در دنيا جوانمرد باشيد ›.
اين چند سطري هم كه در زير مي‌آورم يك تكه از نامه اي است كه پارسال براي اعضاي هيئت علمي دانشگاه نوشتم و به نوعي ديگر همين حرفهاست:

. . . دبيرستان كه بوديم از مستعدترين، كوشاترين و ملي‌گراترين دانش‌آموزان بودم. بعد كه المپياد قبول شدم در دورة آمادگي المپياد مقداري خيانت و اسراف بيت‌المال و عدم انجام وظيفه و ... (به طور خلاصه ناجوانمردي) ديدم كه هرچند در مقابل حجم ناجوانمردي‌اي كه بعدها در جامعه ديدم از نظر مهندسي صفر بود اما فراتر از حد آستانة تحمل ما (كه تا آن روز فكر مي‌كرديم همه مثل شاگردهاي دبيرستاني دوست دارند "دست در دست هم دهند به مهر") بود و طوري شد كه در روز آزمون المپياد در فنلاند با بچه‌ها فكر مي‌كرديم كه "خب حالا بريم امتحان بدهيم يا بريم گردش؟". يعني اصلا انگيزه در ما مرده بود. براي يك ملت فاجعه است كه با يك تيم ملي كه بايد سرشار از ملي‌گرايي و انگيزه باشد كاري مي‌كنند كه به اينجا مي‌رسد!!
دورة ليسانس كه رفتيم شريف فكر مي‌كرديم ما بايد مهندسهاي خوبي شويم و مشكلات فناوري اين مملكت اسلامي رو حل كنيم: از اون اصولگراهاي تندي كه اصولگرايي برايشان دكان نيست بلكه ماية سخت‌كوشي و دردسر است. دور از جان شما مثل . . . كار مي‌كرديم. يك جاهايي مثل مؤسسة عترت هم بود كه همه مرد بودند و دبيرستاني فكر مي‌كردند و ما آن جاها بزرگ شديم. كم‌كم كه بزرگ شدم فهميدم مشكل مملكت اون فناوري كه ما دنبالش بوديم نيست؛ بلكه اون مردانگي است كه چون دور و بر ما همه داشتند دنبال ايجادش در بقيه نبوديم و حالا فهميده‌ام كه ما گول خورديم چون اون ناجوانمردي چنان مثل سرطان همه جاي مملكت را گرفته كه نه مي‌شود دنبال فناوري بود و نه دنبال ايجاد مردانگي.
. . .
مي‌خواستم اينها را در comment بنويسم اما ديدم حجمش بيشتر از اين حرفهاست؛ لذا برايت مي‌فرستم تا در خود وبلاگ بگذاري.

Thursday, April 15, 2004

باسمه تعالی
با یکی از مهمترین احادیثی که در تمام زندگی ام دیده ام، شروع می کنم:

مَن صَدَقَ نَجی

یعنی ای انسان! باور کن که نجات واقعی در صداقت است. گمان مکن که با دروغ، از یک مشکل رهایی یافته ای، باور کن که هزار مشکل واقعی تر برای خود ساخته ای...
باور کنید صداقت تنها راه نجات است و دروغی که گمان می کنید شما را سریع از مشکلی که پیش آمده، رهایی می بخشد، هرگز شما را نجات نمی دهد. باور کنید؛ باور کنید؛ باور کنید...

اما امشب می خواهم اعتراف بزرگی کنم. اگر چه دنیا و ما فیها همگی قلیلند، ولی این اعتراف، کثیر است!
اگر امروز لیسانسم را گرفته بودم، مطمئن باشید فوق لیسانس نمی خواندم. شرمنده که به خاطر حرف این و آن پا به چنین خطای بزرگی گشودم و عمری شریف را در شریف تلف کردم و اکنون نیز در لوزان!
حتماً دوست دارید بدانید چه کاره می شدم! عجله نکنید! می گویم.
به جای اینکه دو سال عمر تلف فوق لیسانس کنترل بکنم، دو سال همه متون کارتون های دنیا را می خواندم. در همین دو سال کلی حدیث و متون دینی و کتب اخلاقی می خواندم.
بعد به جای اینکه چهار سال عمر تلف مدرک دکتری نا تمام شریف بکنم، چهارصد تا کارتون می ساختم. خیلی جذاب تر از کارتون فوتبالیستها( هیچ فکر کرده اید که چرا کلی از شماها به فوتبال خیلی علاقه دارید؟ بیش از علاقه طبیعی که بچه های پانزده سال پیش داشتند؟ ) و خیلی قشنگ تر از پلنگ صورتی و کلی ایده دار تر و مهیج تر. خوب که چی؟ بیکاری؟!!

توی این چهارصد تا کارتون، فقط صد قسمتش داستانهای جذابی با بهترین انیمیشن می ساختم، تا فرزندان آدم را به راستگویی سوق دهم. سیصد تای باقیش را هم برای مفاهیم دیگری همچون: بخشش و گذشت، کنترل غضب، علم و عالم دوستی، دوری از گناه و شهوات، کنترل غرایز، احترام به عالم، احترام به پدر و مادر، کار گروهی، انگیزة زندگی، علاقه به کارهای خیر، علاقه به قرآن ... و خلاصه هر مفهوم اخلاقی خوبی که به ذهن بیاید!

عمری دعایم این بوده که خدایا مرا بالاتر از علامه طباطبایی(ره) و استاد حکیم فرزانة والاقدر علامه جوادی آملی قرار بده و الان فکر می کنم که شاید با چنین کاری به چنان جایی می رسیدم.
افسوس! عمر بی حاصل گذشت.

خطابم به شمایی است که همانند من بدبخت به خاطر فشارهای جامعه پا در این راه گذاشته اید. مبادا شما نیز کورکورانه عمر عزیزتان را تلف کنید و به سن مثل منی برسید و برگردید و نظر کنید و ببینید که همه استعدادتان و همه توانایی هایتان، تلف هیچ و پوچ و شاگرد اولی و درس و بحث شده است.
شما را به جان عزیز ترین موجود نزد خودتان (که خودتانید) یک بار عمیق تر بیندیشید و ببینید از زندگی تان چه می خواهید.
اگر همین الان بدانم، ورود به کاری که گفتم مقدور است، بعید است اینجا بمانم. بر می گردم!
أللّهُمَ اجعَلنا مِنَ الصّادِقینَ بِرَحمَتِک


إلهی وَ قَد أفنَیتُ عُمری فی شِرَّةِ السَّهوِ عَنکَ و أبلَیتُ شَبابی فی سَکرَةِ التَّباعُدِ مِنکَ

مهربانا! عمری را در غفلت و دوری و فراموشی از یاد تو گذراندم و جوانیم را چونان مستان در دوری تو به پیری رساندم.


خوشحال می شوم اگر کسی مرا با نظر مستدل کمک کند.Comment این متن را هر روز خواهم خواند.

اعاذَنا الله مِن شُرورِ أنفُسِنا و سَیِّئاتِ اعمالنا

باسمه تعالی
خود را با وصفی که در زیر می آید مقایسه کنیم:

ألمُؤمِنُ عِلویٌّ ( علوی هم ریشه است با لغاتی شبیه : علی، عالی، متعالی، علیاء ... )
ألمُؤمِنُ مُجاهِدٌ ( همواره در حال مجاهده با شیاطین است. از شیطان تنبلی گرفته تا ... )

ألمُؤمِنُ مُهاجِرٌ لِأنَّهُ هَجَرَ السَّیِئات ( مؤمن مهاجر از بدی ها به خوبی ها است )


امام رضا (ع) فرمودند:
إنَّ اللهَ تَعالی یُحِبُّ مَعالِیَ الاُمورِ و یَکرَهُ سَفسَفَها
خداوند متعال کارهای بزرگ را دوست دارد و کارهای کم ارزش را خوش نمی دارد.

یعنی اگر دعا می کنید، فقط برای خودتان و پدر و مادرتان نکنید، برای همه مسلمین دعا کنید.
یعنی اگر عزم می کنید بر کاری، کوچک نباشد. از خدا چیزی می خواهید، کم نخواهید. حیف است آدم از کریم بی همتا یک گونی اسکناس دو هزار تومنی!! بخواهد. اگر خواستید، به اندازة کرمش بخواهید.
حتی پیامبر اکرم فرمودند، اگر حضرت یوسف به خداوند نمی گفت که: ربِّ السِّجنُ أحَبُّ إلَیَّ و از خدا بیشتر از اینها تقاضا می کرد، سالها زندانی نمی شد.
سعی کنیم در سه وصف بالا نیز در اوج گام نهیم.
والسلام

Tuesday, April 13, 2004

باسمه تعالی
می نویسم تا بماند و بدانند.

چهارشنبه هفتم آوریل سال صِفر چهار! به مناسبت ورود اینجانب به لابراتوار اتوماتیک دانشگاه لوزان جشن بود! همه به رستورانی در شهر دعوت شده بودند. هزینة باقی افراد با خودشان بود و مال من مجانی! البته هزینه نوشیدنی!!! برای همه به عهده لابراتوار بود.
آنها که حتی یک روز با من زندگی کرده اند، می دانند که من چه بی اندازه رک هستم و چقدر می خواهم که رو راست و صادقانه زندگی کنم.
می خواستم بروم پیش رئیس لابراتوار، بگویم که آقا جان! من کاری با شما ندارم، هر چه می خواهید بخورید ولی من حتی حاضر نیستم سر چنین میزی بنشینم و از غذای آن بخورم. می خواستم بگویم که خوب، اگر دوست دارید من هم بیایم، آن نوشیدنی عزیزتان را آخر سر بخورید که من رفته باشم، یا به احترام من که برایم جشن گرفته اید، اصلاً نخورید!
با دکتر کریمی که استاد پروژه من است، مشورت کردم، گفت: فایده ای ندارد! چون آنها می گویند پس چرا باقی هم دین های تو مشکلی ندارند! و حداکثر این است که نمی خورند ولی با شرکت و نشستن سر میز و... مشکلی ندارند. فقط طالبان چنین می کنند! با زنها دست نمی دهند، مشروب نمی خورند، در مراسمی که مشروب باشد حاضر نمی شوند! ناگفته نماند که کم نیستند اتباع و اذناب همین طالبانی ها که اینجا همه کار می کنند!
خلاصه، شما بودید چه می کردید؟ طالبان می شدید؟
راه حل: به مریم گفتم یک زنگ بزن و یک جملة سادة بدون توضیح : سریع بیا خانه! بعد هم یک ایمیل زدم به مسئول مراسم که زن من گفته سریع بروم خانه و زن من باردار است و... !!!
این هم از راه حل های سوئیسی. چه کنم؟ شمابودید چه می کردید؟ در تمام عمرم اینقدر احساس ضعف نکرده بودم. خوب کسی که به نوکری بیگانه درآید، حقش کمتر از این نیست!
فردا صبح نبودید که برخورد اینها را ببینید. به من که می رسیدند، خیلی هایشان سرشان را پایین می انداختند. خوب لابد فهمیده بودند که من جزو طالبانی ها هستم!!

بگذریم. این نیز خاطره ای بود. این نیز بگذرد!


از فراز تپه ها و کوه ها فرود آمد. بر دل دریاچه نشست و در آن فرو رفت و حتی کسی را به مدد نجست و فریادی برنیاورد و ناجی نطلبید. ضجه ای نزد. کسی را به فریاد رسی نخواند. دست و پا را به سان آنان که غرقه اند، تکان نداد. نفس نفس نزد. امان امان نگفت. غوث غوث نکرد. تا آخرین لحظه سوخت. تا آخرین شعله تابید و پس از آخرین نفس غرقه گشت.
آری برادر، او خورشید نبود!
بل تک ستارة شبهای تارم بود.
تمام رؤیاهای من بود.
رفت تا به ابد بپیوندد،
تا غرقه گشتن را معنایی دیگر ببخشد.


سُبحانَکَ یا شَفیق ، تَعالَیتَ یا رَفیق ، أجِرنا مِنَ النّارِ یا مُجیر
سُبحانَکَ یا أنیس ، تَعالَیتَ یا مونِس ، أجِرنا مِنَ النّارِ یا مُجیر


اعاذَنا الله مِن شُرورِ أنفُسِنا و سَیِّئاتِ اعمالنا

Sunday, April 11, 2004

باسمه تعالی
اما وجه تسمیه این وبلاگ!
وارد شهر لوزان که شدم، حال عجیبی داشتم! اصلاً فقط پنج ساعت در هواپیما نشسته بودم. همین! ( دهم بهمن هشتاد و دو ) وارد فرودگاه ژنو که شده بودم، خنده ام گرفته بود، چون عین فیلمها بود. یک موسیقی آرام به همراه کلی تبلیغ های مختلف با عکسهای... و تسمه نقاله هایی که مشکل راه رفتن را حل کرده بود! فرانسه هم که بلد نبودم. به سختی، واقعاً به سختی، با آن همه بار، راه قطار لوزان را پیدا کردم. از خروجی قطار لوزان تا هتل شب اولم واقعاً سه دقیقه هم راه نبود، ولی با آنهمه بار شاید نیم ساعتی طول کشید! و خلاصه پدرم در آمد! وارد هتل شدم. خوب تجربه انگلیسی صحبت کردن را هم که نداشتم ولی خلاصه کلید اتاق را گرفتم! وای از آن لحظه ای که وارد آن اتاق کوچک شدم. نزدیک غروب بود. سریع با قبله نما، قبله را پیدا کردم و وضویی و نماز ظهر و عصری به کمر زدم و کلی همانجا خودم را لعنت کردم که بدبخت! مگر آب و نان نداشتی که به اینجا آمدی؟!
...

نور نارنجی خورشید داخل اتاق افتاده بود و آبهای دریاچه به آرامی حرکت می کردند و ازآن همه زیبایی مرا نصیبی نبود. انگار تمام فشارهای عالم روی من بود و گویی که دیگر راه بازگشتی نبود. وای که من میبایست چهار ماه رمضان را در این غریبستان به سر می بردم. زار زدم. گریستم. چنان زار و نزار که تا کنون خود نیز تجربه اش را نداشتم. ارتباطم با دنیای قبلم قطع شده بود. آنهایی را که می شناختم، نمی دیدم و آنهایی را که می دیدم، نمی شناختم. هم اکنون که این سطور را قلم می زنم و یاد آن لحظات می افتم، غصه ام می گیرد! دق می کنم. چه فشارها که تحمل نکردم. چه بدبختی که نکشیدم. صد بار مردم و زنده شدم و خودم را لعنت کردم که چرا چنین کردم. خلاصه عجب غروبی بود و عجب دریاچه ای! نمی دانم چگونه تا صبح، روی تخت خوابیدم. صبح هم بعد از نماز صبح، ترجیح به خوابیدن بود که حداقل غصه نخورم. پیش از ظهر بود که با دکتر کریمی، به هتل جدید که حدود بیست و هشت روز در آن ماندم، رفتم. آنجا هم همین آش بود و همین کاسه. صبح بعد برای اولین و آخرین بار، کنار دریاچه رفتم. آنقدر قشنگ و سبز و زیبا بود که از همانجا با تلفن عمومی (!) به مریم زنگ زدم و گفتم که عجب طبیعتی است و ای کاش تو هم اینجا بودی و در لذت مشاهده این صحنه ها، با من شریک می بودی...
روی کنده درختی در حال خویش غرقه بودم که سگی نزدیکم شد و گویی هوس لیسیدن کفش های مرا کرده بود! صاحبش که فرار! مرا دیده بود، گمان می کرد که من از سگ می ترسم! و چند بار تکرار کرد که کاری ندارد و مزاحم نمی شود!

بگذریم، شبها که می شد، همه گریه بود و اشک سوزان. سجدة بی اشک کم بود. شبهای شنبه و یکشنبه که دیگر هیچ! اصلاً تعطیلی آنقدر فشار می آورد که استخوانهایم خرد می شد. تا روزی که مطالعه را شروع کردم و کمی آرام گرفتم.
یک شب جزوه ای مربوط به نهج البلاغه ( با جوان تا آسمان – مهدی هادوی – کتاب هم دم ) می خواندم که بخش هایی از نامه حضرت علی(ع) به امام حسن(ع) را شرح داده بود. نامه کولاک بود. قدیمها هم حتماً دیده بودم ولی نه آنگونه که اینبار.

مِن الوالِدِ الفان ، المُقِرِّ للزَّمانِ ، المُدبِرِ العُمُر...


از پدری رفتنی که عمری را پشت سر گذاشته، زمانه پیرش کرده... به پسری که آرزوی داشتن هایی را دارد که هنوز به دست نیاورده، پسری که در مسیری قدم نهاده که هلاک شدگان از آن رفته اند...

سوختم و خواندم. مگر نه اینکه فرمودند :

أنا و عَلیٌ أبَوا هذِهِ الاُمَّة


چه حسی دارد این غریبه وقتی پدرش چنین سخن می گوید ؟ نبود کسی که ببیند چگونه می سوختم و همه تن اشک می شدم تا رسیدم به صفحة سی و هشت و سی و نه آن کتاب :

و از قلب اقرار بگیر که ماندنی نیست و ناگواری های دنیا را به او عرضه کن و او را از دگرگونی ایام و زشتی روزگار بترسان... تاریخ گذشتگان را بر او بنما... در آثار و دیارشان گردش کن و اندیشه کن که آنها چه کردند و از کجا آمدند و به کجا کوچ کردند. اشک ریختم تا به این بخش رسیدم. زیر صفحة کتاب یادداشت کردم که کی و کجا من به این جمله رسیدم و چنان حالی به من دست داد که وصف آن به صد رساله بر نیاید:

فَإنَّکَ تَجِدُهُم قَد انتَقَلوا عَن الأحِبَّة و حُلّوا دیارَ الغُربَة

17.02.04
Lausanne – Jeunotel – N.309


ای کاش زمان متوقف می شد و این غریبه آنجا در آن حال همیشه می ماند و آن لذت وصف ناشدنی را برای همیشه در کام خود حس می کرد.

پس تو درخواهی یافت که آنان از میان دوستان جدا شدند و در دل غربت و تنهایی جای گرفتند.
و از اینجا بود که چون حس کردم حال من در اینجا با حال مردگانی که حضرت توصیف کردند یکی است، تصمیم گرفتم که اگر روزی دست به قلم ببرم، از این عبارت استفاده کنم.
...

گویا زمانی نمی گذرد که تو هم یکی از آنانی! پس جایگاهت را آباد کن و آخرتت را به دنیا مفروش...

و اخِرُ دَعویهُم أنِ الحَمدُ لله رَبِّ العالَمین

This page is powered by Blogger. Isn't yours?