دیار غربت

باسمه تعالی

متن زير را حدود يک سال قبل وقتي به لوزان آمدم نوشتم. يک سال پيش در چنين روزي وارد اين ديار شدم و عجب روزها و شب هایی را اينجا گذراندم و چه چيزهایی که نديدم و چه ها که بر من نرفت. شايد امروز بيش از هر روزي ميفهمم که صد باره از خاکستر برخاستن يعني چه! اما آن روز سوزی داشتم که تاب آوردن در برابر آن کاري دشوار بود.

... و تو نبودی در آن غروب سنگین خورشید، درون آبهای دریاچه لمان و من آنجا در یک اتاق شش متری روبروی دریاچه در مهمان خانه شهر لوزان، در تمام این سماوات و ارض نمی گنجیدم.

و نبودی که ببینی آن روز خورشید با غروبش چگونه ذرات وجود مرا زیر خروارها خاک سرد دفن کرد و نیستی که ببینی پس از آن چگونه هر روز نفخ صوری است و چگونه هر شب مرا صدا می زنند :

فإذا هُم قیامٌ یَنظُرون

گویی عرصة محشر را دیده بودم. لکن، درون را خود، محشری بود ...

با غروبش من ماندم و هفت رکعت باران و قلبی مضطرب و همان احساس غربت همیشگی از این دار دنیا و درک جدیدی از این کلام :

الدُّنیا سِجنُ المُؤمِن

ولی اینبار رنگ دیگری داشت و مرا سوزاند و از خاکسترم هر روز جوانه ای می روید که فریاد برمی آورد :

ألم نَشرَح لَکَ صَدرَک وَ وَضَعنا عَنکَ وِزرَک... .

گویی همة اینها نه برای این بود که مرا مدرکی دهند و سربلند در دانشگاه های دنیا بچرخانند، که برای این بود که بسوزانندم و به زور آنچه را که هرگز نمی خواستم ببینم، نشانم دهند و با سوختن خود بسازندم. چگونه فریاد برآورم که من دیگر آن حمید نهم بهمن هشتاد و دو نیستم؟ آن حمید سوخت، مرد، دور از خانه و کاشانه، با درد ...

یک دم به باغم می کشی یک لحظه داغم می کشی

پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

و اخِرُ دَعویهُم أنِ الحَمدُ لله رَبِّ العالَمین