دیار غربت

قصه خطای بزرگ

روزی روزگاری زير همين گنبد کبود، قومی بودند که در جواب پيامبرشان که به آنها ميگفت تنها خدا را بپرستيد، من از عذاب روز بزرگ بر شما هراسانم، پاسخ دادند که اگر راست ميگويی عذابی را که وعده ميدهی بياور!
اشکال از آنجا شروع شد که این قوم جاهل فرق عذاب و رحمت را نفهميدند! هنگامی که ديدند ابرها به سمت آنها در حرکتند خوشحال شدند و به مزارعشان رفتند و گفتند این ابر ها برای ما باران مياورند. در دل چه بد و بيراه ها که به هود ندادند و چه تمسخر ها که، این وعده عذاب ميداد، ابر باران زا برای ما آمد!
اما افسوس! خطای بزرگی مرتکب شده بودند! چرا که این همان عذاب الهی بود که برای آمدنش شتاب ميکردند! این همان عذاب الهی بود که سرزمينشان را ويران کرد! و فردا صبح جز خانه هاي بی ساکنشان چيزی ديده نميشد.
آنها همه ابزار درک و فهم را داشتند ولی به موقع از آن استفاده نکردند و صد البتّه در آن هنگامه عذاب آن خدايانی که بجز اللّه ميپرستيدند به کمکشان نيامدند. این قصه پر عبرت را خداوند حکیم در سوره احقاف آيات 21 تا 28 بيان کرده است.

نکته ديگری را که در همين کتاب ميشود ديد وعده خداوند است به اینکه اگر خداوند بعضی از مردم را با بعضی دیگر دفع نکند عالم فاسد ميشود و صد البتّه که خدوند فضلش بيش از اینهاست که بگذارد عده يی عالم را به فساد بکشند.

امان از شيرينی هايی که که چونان ابر قوم عاد شيرين نباشند که هيچ، با خود تلخ ترين عذاب ها را به همراه بياورند.

پناه بر خداوند از خطاهای بزرگ

يا حق